Nawiązując do tradycji i dziedzictwa narodowego w 200 rocznicę śmierci Ignacego Krasickiego , Sejmik Województwa Warmińsko – Mazurskiego ustanowił rok 2001 Rokiem Ignacego Krasickiego. Na patrona roku 2001 wyniesiono nie tylko postać historyczną, ale także mądrego, wszechstronnie wykształconego człowieka, wielkiego Polaka – patriotę. W dniu 13 września 2000r. Rada Pedagogiczna Szkoły Podstawowej w Świętajnie wystąpiła z wnioskiem o nadanie szkole imienia Ignacego Krasickiego
Kim był nasz patron?
Ignacy Krasicki – biskup warmiński, najwybitniejszy pisarz polskiego oświecenia, był równocześnie działaczem kulturalnym, krytykiem literackim i teatralnym, publicystą, wreszcie erudytą, autorem encyklopedii (Zbiór potrzebniejszych wiadomości¸ t. I-II) i słownika pisarzy polskich i obcych. Był również autorem poematów heroikomicznych, bajek, satyr, komedii i pierwszej polskiej powieści nowoczesnej Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki.
Przyszedł na świat w Dubiecku w roku 1735. Jego rodzina należała do zubożałej magnaterii. Dlatego właśnie, żeby zdobyć jakiekolwiek wykształcenie, Krasicki musiał zdecydować się na karierę duchowną. Edukację rozpoczął w jezuickim kolegium lwowskim, następnie kształcił się u misjonarzy warszawskich. O tej swojej decyzji powie Krasicki po latach wprost: „Szedłem dla grosza i dla chwały bożej”. To właśnie w tych miejscach poznał ludzi wprowadzających w życie oświeceniowe reformy i zapoznał z lekturami promującymi nowy sposób patrzenia na rzeczywistość. Dzięki nawiązanym przyjaźniom, Krasicki mógł skorzystać z propozycji studiowania w Rzymie. Brał też coraz większy udział w życiu politycznym. Miał niezwykły dar nie tylko przekonywania, ale także zjednywania sobie ludzi. Wynikało to z jego wybitnej inteligencji, wszechstronnego wykształcenia i talentu literackiego. Te oraz inne zalety i przymioty osobiste ułatwiły mu drogę do kariery. Wytworny, dowcipny, przystojny, brylował w salonach stołecznych i magnackich. Prezentował idealny wzór ówczesnego człowieka z towarzystwa.
Mimo, że reprezentował duchowieństwo, nie zrezygnował z życia towarzyskiego. Dzięki temu przypominał trochę człowieka renesansu. Interesowało go wiele dziedzin życia. Wszyscy w jego otoczeniu, a trzeba przyznać, że było to otoczenie znakomite z samym Stanisławem Augustem Poniatowskim na czele cenili humor, inteligencję Krasickiego i podziwiali umiejętność wprowadzania w życie ideałów horacjańskich. Charakteryzowała go niezwykła przenikliwość, ujawniająca się w jego obserwacjach. Potrafił także ważne i skomplikowane problemy zamknąć w kilku słowach, udowadniając tym samym niezwykłe mistrzostwo własnego pióra. Był świetnym parodystą i kpiarzem. To wszystko połączyło się z prawdziwą inteligencją tego człowieka, jego wielkim zamiłowaniem do kultury i artyzmu.
Jako literat debiutował późno, w wieku 40 lat, jednym ze swoich najpiękniejszych utworów „Hymnem do miłości Ojczyzny”. Wydarzenie to poprzedziły prace redaktorskie i dziennikarskie w czasopiśmie „Monitor”.
Poeta najbardziej ceniony za kunszt bajkopisarski. Doskonale posługiwał się ironią i satyrą. Nie szczędził krytycznych i ironicznych uwag wszystkim, nawet samemu królowi. Wnikliwie obserwował rzeczywistość i doskonale obnażał ludzkie słabości. Fenomen Krasickiego polega m.in. na tym, że próbował on prawie wszystkich gatunków i form literackich, jakie wówczas były uprawiane. W niektórych, np. w bajce epigramatycznej, satyrze i poemacie heroikomicznym, osiągnął szczyt możliwości języka polskiego. Utwory te należą do trwałych wartości literatury polskiej. W bajkach zawarł krytykę współczesności , demoralizację społeczeństwa, głupotę i upodlenie człowieka. Krytykował życie dworskie, bezsens działania ludzkiego wobec nieuchronnych praw śmierci. Do perfekcji opanował operowanie pointą i morałem. Konstrukcja bajki Krasickiego, arsenał środków użytych świadczą o intelektualnym charakterze jego poezji, racjonalnej metodzie poszukiwania prawdy. W bajkach materiał obserwacyjny stanowiły przeważnie zwierzęta, symbolizujące określone cechy ludzkie. Prawdy, jakie podawał Krasicki w zwięzłej epigramatycznej oprawie, dotyczyły podstawowych pytań o sens istnienia. Obok postawy moralisty ujawniały się tu często załamanie i pesymizm człowieka, przemoc wobec słabszych, upodlenie jednych, pychę, chciwość, fałszywą pobożność, głupotę drugich.
Inną, równie ważną domeną twórczości Krasickiego były satyry. Stanowiły one odbicie świata w krzywym zwierciadle, wyjaskrawiały cechy ujemne, przedstawiały rzeczywistość w stanie zamieszania i chaosu, odchylenia od normy. Satyry zawierał skondensowaną krytykę rzeczywistości, obnażały źródła zła i zepsucia. Przez co miały doprowadzić do moralnego odrodzenia narodu i odzyskania jego siły. Kolejne satyry demonstrują jakby sekcję poszczególnych schorzeń. Przesuwają się portrety zdrajców, filutów, żon modnych, pieniaczy, oszustów, głupków i pijaków. Satyra w bolesnym nieraz zabiegu analitycznym odsłania źródła zła, zdziera przybrane maski. Przenika ją głęboki ton przejęcia uczuciowego.
Krasicki to wybitny poeta oświecenia i nie tylko. Jest dla współczesnych wzorem w kształtowaniu moralności, intelektu i zachowania. To człowiek swojej epoki, ale także wybitny intelektualista, który znacznie wykraczał poza „ramy czasowe” swojej epoki.